Even terug naar het begin. Weet je nog waarom je destijds aan de opleiding bent begonnen? Wat wilde je bereiken?
Van jongs af aan ben ik al gefascineerd door fotografie. Niet in de laatste plaats door mijn vader, die veel fotografeerde. Tijdens een vakantie naar Bretagne, toen ik 10 jaar was, mochten we van hem zelf foto’s maken, met een van zijn (toen nog analoge) camera’s.
Vanaf dat moment was ik helemaal verkocht. In de jaren daarna heb ik vele compact camera’s gehad, totdat ik in de jaren ’90 mijn eerste analoge spiegelreflexcamera kocht. Die gebruikte ik echter als een compact camera. Door gebrek aan kennis schoot ik alles op automaat. Dit deed ik ook met mijn eerste digitale camera. Zelfs na het volgen van een basiscursus (bij een andere school dan de School voor Fotografie) bleef ik alles op halfautomaat, diagragmavoorkeur, fotograferen. Mijn foto’s waren beter, maar ik kon geen consistentie in mijn foto’s krijgen. Een mooie foto was nog te vaak een toevalstreffer. Daarnaast wilde ik ook graag studiofoto’s gaan maken. En zo heb ik me aangemeld bij de School voor Fotografie.

Hoe is dat gegaan?
Mijn leven heeft een dik jaar in het teken van fotograferen gestaan. Ik stond met foto’s op en ik ging met foto’s naar bed. Altijd was ik in mijn hoofd bezig met de opdrachten die we moesten maken. En dat werd nog een graadje erger toen we met de examenopdrachten aan de gang gingen. Welk onderwerp zal ik fotograferen? Hoe zal ik het bewerken? Heb ik het wel goed gedaan? Kan het misschien nog niet nét iets beter? Maar uiteindelijk heb ik wel dat geleerd wat ik wilde. Ik heb nu het gevoel dat ik mijn camera beheers en ik de foto’s maak die ik wil. Ik schiet tegenwoordig alles in de manuele stand. En als er een foto van mindere kwaliteit is, weet ik hoe ik dat kan corrigeren.
Ook in Photoshop en Lightroom kan ik nu aardig mijn weg vinden. Dus mocht een foto er niet helemaal uitzien zoals ik het voor ogen had, dan is dat meestal nog te corrigeren in de nabewerking.