Even terug naar het begin. Weet je nog waarom je destijds aan de opleiding bent begonnen? Wat wilde je bereiken?
Ik fotografeerde al een tijdje. Ik heb het even zojuist in mijn computer opgezocht, vanaf 2010. Ik maakte eigen werk en daarnaast steeds meer in opdracht. Vanuit mijn werk als communicatiemedwerker in Zorg & Welzijn had ik me het fotograferen eigen gemaakt. Die vrijheid had ik gelukkig. Ik kocht boeken over fotografie, photoshop, over aperture (de lightroom van toen) en ik zocht veel op op het internet. Toch wilde ik me technisch beter onderleggen. Voorheen fotografeerde ik altijd met natuurlijk licht. Op dit onderdeel kon ik nog veel leren, zoals studiofotografie. Maar ook het vak in het algemeen. Ik wilde me zekerder voelen. Ik wilde weten waar ik over praat als fotograaf. Praten met andere vakgenoten, kennis met elkaar delen en, achteraf gezien, op zoek naar een bevestiging.

Hoe is dat gegaan?
In 2017 gaf ik mij op voor de 1-jarige fotografieopleiding bij de School voor Fotografie. Saskia te Koppele vroeg mij ook wat eigen werk mee te nemen. Dat vond ik prettig. Ik wilde weten of dit de juiste opleiding was omdat ik al een tijdje fotografeerde. En dat was het. Maar ook de sfeer sprak mij aan. Ik mocht even een les bijwonen. Tja, toevallig of niet, maar in die les werd studiofografie behandeld. De leerlingen waren druk bezig met het instellen van de flitsers. Uiteindelijk ging ik met een goed gevoel naar huis. Het was  de juiste keuze. Natuurlijk waren er zaken die voor mij niet onbekend waren. Maar het is goed om het van vakkenners te horen. Het was voor mij ook de kans om door te vragen. Elke docent had haar/zijn eigen specialisme. Dat veroorzaakte in eerste instantie een verwarring voor mij. Wat vind ik het leukst, wat gaat me het beste af? Het antwoord kwam min of meer vanzelf. Naar mate het opleidingsjaar vorderde, werden de lessen steeds meer praktijkgericht. Zodoende werd mij duidelijker waar mijn kracht ligt in de fotografie: het fotograferen van een maatschappelijk thema. De eenjarige opleiding gaf mij niet alleen kennis en techniek.  Alles wat zich voordoet, voor, tijdens en na een foto-opdracht, komt aanbod. Voor mezelf kon ik dus dingen eruit pikken waar ik graag meer over wilde weten. Dat maakte de eenjarige opleiding zo bijzonder voor mij. Dat was ook de ‘werk’druk. Deze nam alsmaar toe naar mate het examen in zicht kwam. Voor mij een leerzaam onderdeel waar ik onbewust steeds beter mee leert omgaan.

Wat betekende het afronden voor de opleiding voor je?
Naast opluchting, ‘ik was geslaagd!”, natuurlijk een prestatie waar ik nog steeds trots op ben. Vraagt iemand mij nu: “Wat voor werk doe je?” Dan zeg ik nu: “Ik ben fotograaf”. Voorheen kon en durfde ik dat niet te zeggen. Ik ging hierdoor serieuzer met mij vak om en werd door anderen ook serieuzer genomen.

Wat ben je gaan doen met fotografie? En waarbij denk je dan terug aan wat je hebt geleerd?
Wat techniek betreft heb ik meer gebruik gemaakt van flitsers. De flitsers heb ik vrijwel direct na het afronden van de opleiding aangeschaft.  Sindsdien heb ik ook een website, Instagram en Facebook pagina.  

Hoe kom je aan je opdrachtgevers? Heb je tips voor de nieuwe afstudeerders?
Mijn opdrachtgevers komen meestal voort uit contacten die ik op doe in parttime functies naast mijn fotografiewerk. Zo heb ik nog steeds contact met een vormgever waar ik als communicatiemedewerker mee samenwerkte. Hij heeft regelmatig foto’s nodig voor verschillende publicatie waar hij aan werkt. Maar ook word ik nog steeds door oud-collega’s benaderd. Ik ben zelf niet het type dat de boer opgaat, op zoek naar nieuwe opdrachtgevers. In het begin bood ik vaak aan om foto’s te maken van allerlei gelegenheden. Dat ervaar ik nu als een investering. Bovendien vergroot het je netwerk. Ik moet het hebben van een praatje, dat past het beste bij mij. Dus niet bewust een praatje aangaan om een opdracht binnen te halen.

Wat tips betreft: Veel klanten willen altijd spontane foto’s. Ik stel vooraf voor mezelf altijd een aantal scenes op. Sommige scenes leveren bruikbare beelden op. En sommige helemaal niet. Het is echter de kunst te vertrouwen op de momenten voorafgaand, tussen en na de scenes. Gek genoeg zijn dat de spontane momenten. Voor mij is het een sport juist deze momenten te herkennen en vast te leggen. Tot slot nog een tip: bruidsfotografie. Niet elke fotograaf is er voor weggelegd. Zelf zie ik het als een geluk dat ik als secondshooter bruiloften heb mogen fotograferen. Een dergelijke opdracht begint ’s ochtends vroeg en eindigt ’s nachts. Op zo’n lange dag krijg je te maken met allerlei soorten fotografie en technieken. Het ene moment probeer je de ringen sfeervol vast te leggen, dan weer ben je op zoek naar de beste hoek om het boeketgooien vast te leggen en op het andere moment sta je met je camera midden in het feestgedruis op het podium bij de rookmachine. En niet onbelangrijk, bij bruidsfotografie gaan je sociale vaardigheden er zeker niet op achteruit.   

Wat zou je nog willen doen?
Ik wil graag meer vrije series maken. Ik heb al een thema bedacht, maar dat hou ik nog even voor mij.

Dankjewel voor je verhaal. Waar kunnen we je werk bekijken?
Je kunt mijn werk bekijken op mijn website, Facebook en Instagram.