[Lees verder]

[Lees verder]

[Lees verder]

[Lees verder]

[Lees verder]

Even terug naar het begin. Weet je nog waarom je destijds aan de opleiding bent begonnen? Wat wilde je bereiken?
Ik wilde een nieuwe weg inslaan na een periode dat ik niet kon werken. Fotograferen doe ik al sinds ik me kan herinneren. Later kwam ik als marketeer in aanraking met professionele fotografie. Ik kocht beeldmateriaal in beeldbanken of liet het als opdrachtgever maken. Beeld heeft mij altijd gegrepen. Het lag dus best voor de hand om mijn hart te volgen en zelf professioneel door de lens te gaan kijken. Ik deed de 1-jarige opleiding en vervolgens de specialisatie Documentaire fotografie. Ze zeggen wel eens: “Je kiest er niet voor om fotograaf te worden, dat ben je of wordt je”. Op mij is dat zeker van toepassing.

Hoe is dat gegaan?
Het volgen van de opleiding was een feestje, goede vakdocenten en een leuke groep medestudenten. Het was soms hard werken om het huiswerk voor de volgende les af te krijgen. Het maken van plannen van aanpak, onderwerpen fotograferen die buiten mijn comfortzone lagen en vooral de foto’s netjes nabewerken, het was niet altijd gemakkelijk. Maar daarom is het ook een vak. Ik heb dus veel geleerd.

[Lees verder]

Laten we teruggaan naar het begin. Herinner je je nog waarom je destijds aan de opleiding begon? Wat wilde je bereiken?
Als kind was ik al gefascineerd door fotografie sinds we op de basisschool een wegwerpcamera kregen in het kader van een fotowedstrijd. Die fascinatie is altijd gebleven en ruim tien jaar later kocht ik van mijn eerste echte salaris een digitale spiegelreflexcamera. Ik deed verschillende cursussen en mijn arme vrienden en familie waren vaak het ‘slachtoffer’ als ik weer eens wilde oefenen met fotograferen. Ook in mijn bijbaantjes en later tijdens mijn werk in marktonderzoek en media wist ik het altijd zo te regelen dat ik de foto’s van bijvoorbeeld medewerkers en events mocht maken. In dat werk ging ik wel steeds meer een gevoel van voldoening missen en dat was voor mij reden om in 2019 het roer volledig om te gooien. Vanuit een wereld vol cijfers, marketing en harde deadlines ging ik nadenken over mijn droombaan. Ik wilde iets creatievers en iets meer praktisch gaan doen: iets waarmee ik anderen kan ondersteunen tijdens bijzondere momenten in hun leven. Ik kwam uit op niet één maar twee dingen: fotograaf en doula. Een doula ondersteunt (aanstaande) ouders op emotioneel, fysiek en praktisch vlak in de aanloop naar, tijdens en na afloop van de geboorte van hun kindje. Iets wat me heel mooi te combineren leek met het fotograferen van al deze mijlpalen.

 Hoe is dat gegaan?
Na het bezoeken van de open dag van de doula opleiding en een fijn gesprek met Saskia van de SvF wist ik het zeker: dit wilde ik gaan doen. Doodeng natuurlijk maar er was geen weg meer terug. Ik zegde mijn baan bij de NPO op en begon vol enthousiasme aan beide opleidingen. Eenmaal begonnen aan de fotografie opleiding kwam ik mezelf best wel tegen. Aan de ene kant heb ik eerder op school en later tijdens mijn studie nooit echt hard hoeven werken voor mooie cijfers en dat was hier wel ven anders. De lat lag hoog! En terecht natuurlijk, want achteraf kan ik zeggen dat juist van deze eerlijke feedback op mijn werk (en dat van studiegenoten) het meeste heb geleerd. Aan de andere kant zat mijn perfectionisme me regelmatig flink in de weg. Maar na een tijdje ontdekte ik dat hoe simpeler ik het voor mezelf maakte en hoe meer ik bij mezelf durfde te blijven, hoe makkelijker het werd. Zo koos ik voor mijn afstuderen één centraal thema voor alle opdrachten: ‘nieuw leven’, met onder andere een serie foto’s van negen moeders in de eerste negen maanden van het moederschap waarin ik het ‘moederlijf’ centraal heb gezet. Deze serie werd uiteindelijk door de landelijke pers opgepakt. Als je je eigen foto’s op ad.nl, linda.nl en in de Telegraaf ziet staan, maakt dat je natuurlijk wel even heel erg trots!

[Lees verder]

Laten we teruggaan naar het begin. Herinner je je nog waarom je destijds aan de opleiding begon? Wat wilde je bereiken?
Ik ben altijd bovenmatig geïnteresseerd geweest in fotografie. Tijdens mijn kunst academie tijd  bracht ik al uren door in de doka maar koos ik uiteindelijk toch voor grafische vormgeving en rolde zo rond 2000 de reclamewereld in. Door mijn werk als Art-Director bij verschillende reclamebureaus had ik automatisch al veel met fotografie en fotografen te maken. In die tijd riep ik  altijd: later als ik groot ben wordt ik fotograaf. Toen ik na jaren vast werk aan het freelancen was, en wat meer eigen tijd had, dacht ik dit is het moment. Ik wilde gaan fotograferen. Althans, de basiskennis weer opfrissen en er ook echt eens tijd voor gaan maken. Saskia had ik ooit al les van gehad op het SintLucas dus de stap naar de SVF was een logische voor mij.

Hoe is dat gegaan?
De opleiding voor mij was perfect omdat ik het prima kon combineren met mijn freelance reclame werkzaamheden en het me ‘dwong’ om echt elke week met fotografie bezig te zijn. Technisch mezelf zo te ontwikkelen dat ik de controle zou hebben om te maken wat ik in mijn hoofd heb. Met name de diversiteit in de opdrachten en lessen van docenten was fijn om te ontdekken waar mijn voorkeuren naar uitgingen en ook naar wat niet.

[Lees verder]

Laten we teruggaan naar het begin. Herinner je je nog waarom je destijds aan de opleiding begon? Wat wilde je bereiken?
Ik was altijd al bezig met fotografie en beelden. Ik bladerde graag door fotoboeken of boeken met foto’s van verre oorden. Zelf maakte ik plakboeken met foto’s uit tijdschriften die ik mooi vond. Als kind toonde ik al interesse in de camera van mijn ouders en zodra het kon, kocht ik er zelf een. Ik volgde toen enkele cursussen en workshops. Toen onze kinderen uit de babytijd waren, pakte ik het fotograferen weer op en wilde ik zien of ik een stap verder kon zetten door een fotografieopleiding te volgen. Op social media ontdekte ik deze opleiding, en een kennis van mij had deze ook gevolgd. Omdat ik geen vooropleiding in de fotografie had, liet ik mijn portfolio zien aan de School voor Fotografie, en zo mocht ik starten met de 1-jarige opleiding. Mijn doel was om mezelf creatief te ontwikkelen, niet per se om als fotograaf te beginnen.

Hoe is dat gegaan?
Het was een uitdaging om de opleiding naast mijn baan te doen. Hoewel het lijkt alsof je genoeg tijd hebt om een opdracht uit te voeren, is twee weken toch kort, vooral als je alleen in het weekend tijd hebt vanwege je werk. Het bedenken van ideeën vond ik ook lastig, aangezien de opleiding verschillende modules heeft en ik niet alle vormen van fotografie beoefen. Sommige onderwerpen spraken me meer aan dan andere. Gelukkig hadden we een gezellige groep, en het was interessant om te zien hoe anderen de opdrachten uitwerkten.

[Lees verder]

Even terug naar het begin. Weet je nog waarom je destijds aan de opleiding bent begonnen? Wat wilde je bereiken?
Waarom ik aan de opleiding ben begonnen is omdat deze opleiding al een aantal jaar op mijn wensen lijstje stond zodat ik mijn werk nog meer kon verdiepen en werkveld kan verbreden. Ik kon mijn oude werk niet meer doen en heb deze opleiding mogen volgen via een omscholingstraject. Ik kreeg deze kans en heb deze met beide handen vast gegrepen en ben ervoor gegaan. Buiten dat ik wou bereiken dat mijn werk zou verbeteren door deze verdieping en verbreding van mijn werkveld wou ik op 40 jarige leeftijd de kans grijpen om alsnog mijn diploma te halen. Je bent nooit te oud om te leren!

Hoe is dat gegaan?
In het begin voelde het allemaal ontspannen aan, ik leerde wel de nodige dingen onderweg maar ik had niet het gevoel dat er grote druk achter zat. Sommige opdrachten lagen mij meer als andere, maar eigenlijk doorliep ik de opleiding relatief makkelijk. Toen de examens zich aandienden en wij met deze opdrachten aan de slag mochten merkte ik dat die laatste maanden pittig zouden gaan worden!
Een rollercoaster van emoties zijn voorbij gekomen, wat slapeloze nachten, last-minute toch de keuze te maken om mij zo goed als volledig op de portretten te storten… Die laatste maanden waren niet makkelijk, soms zelfs behoorlijk stressvol! Maar ik heb het doorstaan en met succes! Daar ben ik waanzinnig trots op. We hebben elkaar er als groep doorheen getrokken wanneer de emoties even de overhand namen waren we er voor elkaar en gaven we elkaar positieve vibes.

[Lees verder]